De nieuwe centrumrechtse meerderheid ziet het middenveld niet graag. Wie daar nog aan twijfelt, heeft een stuk actualiteit gemist.
Met de campagne Hart boven hard geeft het middenveld lik op stuk. Vakbonden, milieuorganisaties, cultuur, jeugdwerk, welzijn, noem maar op, allen hebben ze de handen in elkaar geslagen en zijn ze deze week met een gezamenlijke boodschap, gericht aan de nieuwe beleidsvoerders, uit hun kot gekomen. Goed idee, dat samenwerken. Zou veel meer moeten gebeuren.
Dat zal ook Bleri Lleshi gedacht hebben toen hij in z’n pen kroop en dit opiniestuk schreef. Een kritische reactie, zelfkritisch zelfs. En een oproep tot herpolitisering.
We hebben staan toekijken, we zijn gepacificeerd. We zijn niet in verzet gekomen.
Ik voel mij verdomd aangesproken door Lleshi. Ik werk al vijftien jaar voor het middenveld, en de organisaties voor wie ik werk(te) kunnen mij een behoorlijk loon geven dank zij… subsidies. Lleshi heeft het in de eerste plaats over sociale organisaties, maar natuurlijk kan je alles wat hij zegt extrapoleren naar het gehele middenveld.
We zijn opgenomen in het consensusmodel. We zitten met iedereen rond de tafel, en hebben de taal geleerd van zij die het voor het zeggen hebben, in de hoop dat ze dan naar onze argumenten gaan luisteren. En we doen ons best, echt waar. Om niemand voor het hoofd te stoten, vermijden we bepaalde woorden, lastige zinsneden, de pijnlijkste waarheden. Ik herken dit. Hoe vaak niet zit ik in zo’n overleg waarbij ik vanbinnen kook, maar waar ik met uitgestreken gezicht die taal blijf spreken, die niet mijn “moedertaal” is. Om toch iets uit de brand te slepen. Niet voldoende maar toch iets. In consensus, ja.
Het stuk van Lleshi is een oproep tot verzet en verandering:
Verandering die nodig is, want het huidige middenveld heeft geen fundamenten en ook geen ziel meer. Het heeft haar ziel ingeruild voor het potje subsidies. Het middenveld dient mensen centraal te stellen. We moeten emancipatorisch en politiserend werken.
“Waarom ik dit nu schrijf op een blog die over permacultuur gaat”, zal je je nu wellicht afvragen. Wel, ik vind dat Lleshi niet ver genoeg gaat. Bij (sociale) permacultuur gaat het erom dat je zelf het heft in handen neemt. Elk individu draagt verantwoordelijkheid. Stop met kijken en wachten op de overheid. Verwacht niet alles van het middenveld: het volstaat écht niet met jaarlijks je lidgeld te betalen, ook niet met een steunbedrag over te schrijven. Nee, ook jij moet in actie schieten en uit je kot komen. Zonder actie van onderuit kan dat middenveld het ook niet redden.
Actie van jou, maar niet louter als individu. Het is heus niet voldoende indien je netjes het licht uitdoet en het afval sorteert. Lief van je, indien je die bedelaar aan ’t station een muntje toegooit. Maar daarmee zijn we er nog niet.
Je moet je stem laten horen. Laat weten in welke wereld je wilt leven. Laat het horen aan iedereen, en moedig je buren, vrienden en familie aan om ook hun mening van de daken te schreeuwen: in welke wereld wil je dat onze kinderen leven?
Kom uit je kot en ga er vooral ook samen voor. Kan het met de gevestigde organisaties uit het middenveld? OK. Indien niet, laat het dan maar van onderuit komen. Elk apart zijn we klein, maar samen, in al onze diversiteit, kunnen we wel iets betekenen.
“OK”, hoor ik je nu zeggen. “Da’s allemaal goed en wel, maar hoe moet het nu?”
Ach, je zoekt inspiratie? Iets concreets!
Wel:
Volgende maand (28 oktober) is misschien wel de laatste stap in de rechtzaak van de elf van Wetteren. Als er mensen zijn die écht uit hun kot gekomen zijn, dan zijn het die actievoerders wel. Zij hebben in hoogsteigen persoon verantwoordelijkheid genomen en opgeroepen voor een landbouw met toekomst. Zij hebben zich openlijk verzet.
En ze zijn beschuldigd van bendevorming.
Indien zij veroordeeld worden, schept dat een zeer gevaarlijk precedent voor alle acties die in de toekomst gevoerd worden: of het nu over landbouw gaat, kernenergie, of over mensenrechten of wat dan ook. En laten we niet leuteren, maar het nu voor één keer over de essentie hebben. Dit debat overstijgt écht wel de vraag of je nu voor of tegen ggo’s bent. Of de vraag of je al dan niet proefvelden mag vernietigen als actievorm. Laat dit duidelijk zijn. Ik zal het even in hoofdletters schrijven:
DEZE RECHTZAAK GAAT OVER DE VRAAG OF DIRECTE ACTIE VOEREN AL DAN NIET SYNONIEM IS VOOR BENDEVORMING!!!
Wil je uit je kot komen? Al is het maar één keer: om ervoor te zorgen dat anderen dat tenminste nog kunnen doen! Wel, neem dan nu je agenda en blokkeer 28 oktober om naar Gent af te zakken en de actievoerders de steunen.
En verspreid deze boodschap!
Meer details zullen volgen: via facebook of via de website.
Maar die vriend begrijp ik wel. Elke lente kijk ik inderdaad vol verlangen uit naar het frisse groen, al dat prille leven, wil ik buiten komen, naar den buiten gaan. Genieten van de zon en mijn handen vuil maken. Plantjes zien groeien, insecten horen zoemen.
Eeuwige moes met zoete patatjes 