Hof ter Wilgen

Permacultuurtuinen hebben de reputatie chaotisch te zijn. Intussen is het mij duidelijk geworden dat het grotendeels om georganiseerde chaos gaat. De natuur met al haar ecologische processen is complex en heeft lak aan regeltjes.

Dat er toch ook ronduit nette varianten van permacultuurtuinen bestaan, heb ik bij Judith Postelmans van Hof ter Wilgen ontdekt.

“Dat moet ook wel”, zegt Judith, “met een bed & breakfast kan je je niet permitteren om een slordig ogende tuin te hebben.” Zij heeft een mooi compromis gevonden tussen “samen met de natuur” en “proper”. Wellicht zijn er maar weinig mensen die niet zouden vallen voor de charmes van dit groen-esthetisch paradijsje, te midden van de oersaaie maïsvelden zoals we die zo goed kennen in ons Vlaamsche land.

Met haar tuin slaagt Judith er mooi in om permacultuur uit te dragen. “Als DIT permacultuur is, dan wil ik het ook wel proberen”, zeggen bezoekers tegen haar. (Of die dan ook het geduld kunnen opbrengen om zoiets te realiseren, is een andere vraag…)

In ruil voor een rondleiding en vele lange babbels, heb ik wat meegeholpen. We hebben een zoethoutstruikje weer de nodige ademruimte geboden en de oude takken ervan gesnoeid. Zo  kunnen de nog kleine, nieuwe scheuten weer vrijuit groeien.

Daarna hebben we een nieuw bed aangelegd. Hiervoor moest een stukje van het kampeerterrein worden opgeofferd. Om een stuk gazon om te zetten, gaat een klassieke moestuinier beginnen spitten. “Toen ik te weten kwam dat je bij permacultuur helemaal niet hoeft te spitten, was ik meteen verkocht”, verklapt Judith. In plaats van het gazon om te spitten, leg je grote stukken karton op het gras. Daarna bedek je die met een laag mulch. Hier bestond de mulch uit houtsnippers, maar het kan ook maaisel zijn van “on”kruid (dat nog niet in zaad is gekomen) dat je in dikke lagen op het karton legt.

Karton bevat hoofdzakelijk koolstof, en dat is nét wat de bodem nodig heeft. “Gemiddeld duurt het een achttal maanden vooraleer het karton verteerd is,” weet Judith. Afhankelijk van het weer of de dikte van het karton zit daar wat variatie op.

Tevens zorgt het karton ervoor dat goede schimmels aangetrokken worden. Na een tijdje zie je ze dan ook verschijnen onder de vorm van witte plekjes. En doordat het gras geen licht meer krijgt, gaat het ook mee verteren.

Ik tik dit verslagje buiten, terwijl de avondzon voorzichtig achter de horizon verdwijnt. Van tijd tot tijd dwaalt mijn blik over deze toch wel schitterende tuin. Een merel doet hard zijn best om mijn aandacht te trekken en de huispoes zit naast mij te spinnen. Tot ze opschrikt van het geritsel in het struikgewas.